آتش گرفت دود سياهي بلند شد

تركش ميان جمجمه ي كوچه بند شد

يك اتفاق از لب تقديرمان چكيد

زخمي  شد و تمام تن شهر را دويد

خورشيد تا غروب همين قصه صبر كرد

بغضش شكست ترس خودش را كه قبر كرد  -

گل هاي لاله را وسط كوچه جار زد

در لابه لاي قصه نشست و هوار زد

     ***

دارد كنار پنجره تابوت مي كشد

مغز مداد كودكي ام سوت مي كشد

در يك چهار ضلعي محدود كاغذي

دستي نماد غيرت بيروت مي كشد

اين هم منم   من ِ سنه ي يك هزار و مرگ

دارد مرا چه كهنه و فرتوت مي كشد !!!

      ***

تنها به افتخار غرورش شهيد شد

مردي كه پشتِ پلك سحر ناپديد شد

مثل ستاره ها كه برايش گريستند

مثل ستاره هاي ِ ... نه!!! آماده نيستند -

ديگر به زخم هاي تنش اكتفا كنند

بايد بلوغ زخم ِ كسي  را صدا كنند

روياي صادقانه ي يك مادر جوان !

تقدير قد كشيده ي سنگي كه آسمان

تازه به سرخي دلش ايمان مي آورد

وقتي كه قصه را سر جولان مي آورد

تقويم سر بريده ي هاشور خورده ام

من سررسيدِ  سال غزل هاي مرده ام

چشمان نيمه جان من از هوش مي روند

شب هاي كهنه ام گله بر دوش مي روند...

                                                  

                                                                سيد ابوالفضل مبارز